ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

Ένας άνθρωπος που «σημάδεψε» τη ζωή μου… έντιμος αξιοπρεπής και εργατικός

Του Νίκου Αγγελόπουλου* 

Ήμουν καθηγητής στο Λύκειο Παλαιάς Κοκκινιάς «φυντανάκι», όπως  αποκαλούσε τους νέους ο Λυκειάρχης κ.Ραυτόπουλος Βασίλης. Χτύπησε το κουδούνι διάλειμμα. Κατεβαίνοντας τις σκάλες, πριν μπω στο γραφείο καθηγητών, με περίμενε ο Λυκειάρχης.

Με έπιασε από το μπράτσο, με οδήγησε στη γωνία, έβγαλε από την τσέπη του το πορτοφόλι του, το άνοιξε και μου έδειξε μια φωτογραφία. Ήταν ένας φτωχικός τάφος και στην κορυφή αγκαλιά με τον ξύλινο σταυρό ένα παιδί με κοντά παντελόνια.

Ξέρεις ποιος είναι αυτός μου λέει; Όχι απαντώ. Αυτός είμαι εγώ και στον τάφο η μάνα μου. Αν χάσεις τη μάνα σου,τότε θα μετανιώσεις που έχεις δύο μέρες να την πάρεις τηλέφωνο.

Τότε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα. Η μάνα μου είχε το τηλέφωνο του σπιτιού μου, αλλά της είχα δώσει και τηλέφωνο του σχολείου για ώρα ανάγκης. Δεν την είχα πάρει πράγματι τηλέφωνο για δύο μέρες. Ανησύχησε και πήρε στο σχολείο. Έπιασε κουβέντα με τον Λυκειάρχη. Του είπε ότι μένει μόνη και μακριά. Με «απείλησε» ο Λυκειάρχης ΄΄αν μάθει ότι μια μέρα δεν πάρω τηλέφωνο τη μάνα μου, θα μου «κόψει την καλημέρα»΄΄. Είχε δει στο πρόγραμμα ότι είχα κενό την επόμενη ώρα. Μου ζήτησε να πάω στο γραφείο του, αφού πρώτα πάρω τη μάνα μου τηλέφωνο.

Μου παρήγγειλε καφέ και άρχισε να μου λέει. Ήμουν τριών χρονών. Ο πατέρας μου σκοτώθηκε σε σύγκρουση τραίνων (ήταν σιδηροδρομικός). Η μάνα μου έμεινε χήρα να μεγαλώνει  εμένα και τις τρεις αδελφές μου. Μία μικρότερη και δύο μεγαλύτερες από εμένα. Ήλθε η κατοχή, μέναμε στη Λεύκα (Παλιά Κοκκινιά). Κάθε μέρα παλεύαμε για το καθημερινό φαγητό. Ήμουν δεκαπέντε χρονών. Ένας θείος από την Καλαμάτα μας έφερε ένα ντενεκέ με λάδι. Το είδαμε σαν θησαυρό.

Ήταν 11 Ιανουαρίου του 1944. Χτύπησαν οι σειρήνες. Η μάνα μου μας πήρε και μας πήγε στο καταφύγιο, αλλά γύρισε στο σπίτι να φυλάξει το ντενεκέ με το λάδι. Ήταν ο φοβερός βομβαρδισμός των συμμάχων, (Αγγλοαμερικάνων). Όταν την άλλη μέρα βγήκαμε από το καταφύγιο γύρω μας μια καταστροφή. Τα πάντα ερείπια. Πλησιάσαμε στο σπίτι μας και εκεί είδαμε ότι είχε βομβαρδιστεί. Η μάνα μας ήταν νεκρή. Διέκρινα από τα βουρκωμένα μάτια του να κυλάει ένα δάκρυ.

Τώρα πες μου εσύ που έχεις την μάνα σου τι κόπο σου κάνει να την πάρεις ένα τηλέφωνο; Δεν είχα λόγια, δεν είπα τίποτα. Αναρωτιόμουν για ποιο βομβαρδισμό μου λέει; (Στον Πειραιά ήλθα το 1979). Δεν είχα ακούσει τίποτα.

Συνέχισε να μου λέει: Ήλθα καθηγητής και Γυμνασιάρχης στο Γυμνάσιο Παλαιάς Κοκκινιάς. Έφυγα για επαρχία και γύρισα, όταν με τα μόρια μπορούσα να γίνω Λυκειάρχης στο Λύκειο της Παλαιάς Κοκκινιάς. Εδώ θέλω να προσφέρω, εδώ που έχασα τους γονείς μου.

Έμενε στο Παλαιό Φάληρο. Σε όλη τη ζωή του δούλευε σκληρά να παντρέψει τις τρεις αδελφές του. Δεν έκανε δική του οικογένεια. Στις τάξεις που έμπαινε συμβούλευε τα παιδιά να διαβάζουν και να προκόψουν. Τους έλεγε για τα δύσκολα χρόνια της κατοχής που έτρωγε χαρούπια, για να ζήσει και πώς κατάφερε να σπουδάσει. Τα παιδιά για το λόγο αυτό του κόλλησαν το παρατσούκλι «Σπίθας» από τον μικρό Ήρωα. Οι κάτοικοι της Παλαιάς Κοκκινιάς τον γνωρίζουν ως Σπίθα.

Ένας άνθρωπος που «σημάδεψε» τη ζωή μου, έντιμος, αξιοπρεπής, εργατικός, έχοντας τεράστια αποθέματα αγάπης και αλληλεγγύης.

Πάντα θα τον θυμάμαι.

Νίκος Αγγελόπουλος* 

Δημοτικός Σύμβουλος  Δήμου Πειραιά

*Προς την κ. Μπαφούνη Ευαγγελία  Προϊσταμένη Διεύθυνσης Πολιτισμού του Δήμου Πειραιά Μια ιστορία από εμένα αντίδωρο στα τόσα που άκουσα από εσάς  και τους συνεργάτες σας στον ιστορικό περίπατο για τον βομβαρδισμό του Πειραιά