ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Εγώ, η Δέσποινα Νικολάου, φιλόλογος καθηγήτρια στο Γυμνάσιο Περάματος Ρεθύμνου, δηλώνω ότι αρνούμαι να μπω (με τη θέλησή μου) στις ομάδες εργασίας που θα συγκροτηθούν στα πλαίσια της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας.

Σε μια εποχή που τα σχολεία υπολειτουργούν λόγω έλλειψης προσωπικού και υλικοτεχνικής υποδομής, που οι λειτουργικές τους δαπάνες έχουν μειωθεί στο ελάχιστο, που δεκάδες ειδικότητες στα ΕΠΑΛ καταργήθηκαν οδηγώντας στην ανεργία εκατοντάδες συναδέλφους, που το εξετασιοκεντρικό  "Νέο Λύκειο" οδηγεί με  μαθηματική ακρίβεια χιλιάδες μαθητές (κυρίως των χαμηλότερων εισοδηματικών στρωμάτων) εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας,  αρνιέμαι να συμμετέχω σε μια διαδικασία που δίνει άλλοθι στις πολιτικές του υπουργείου παιδείας.

Αρνούμαι να χρεωθώ εγώ τη σχολική διαρροή, τις ώρες που δεν έχουν αναπληρωθεί, τα υλικά που δεν υπάρχουν.

Δεν είναι δική μου υποχρέωση να εξασφαλίσω χρηματοδότηση για το σχολείο, δεν φταίω εγώ για τις παγωμένες αίθουσες, για τα ξεφτισμένα απ΄την υγρασία ταβάνια, για την απαρχαιωμένη υλικοτεχνική υποδομή.

Δεν είναι δουλειά μου να αναπτύξω καλές σχέσεις με τον Δήμο, ούτε να καλλιεργώ "πρακτικές συνεργασίας" με τοπικούς παράγοντες και φορείς  "ζητιανεύοντας" μια επιχορήγηση.

Δεν είναι δουλειά μου να συμπληρώνω όλη μέρα χαρτιά, δεν με προσέλαβαν για να κάνω δουλειά γραφείου. 

Δουλειά μου είναι να μάθω τα παιδιά μου γράμματα. Να τα κάνω σωστούς και ηθικούς πολίτες. Ανθρώπους τίμιους που θα πορεύονται στη ζωή με ψηλά το κεφάλι,  χωρίς να ντρέπονται για τα λόγια και τις πράξεις τους, που θα ξέρουν την ιστορία του τόπου τους αλλά και τα πνευματικά επιτεύγματα του παγκόσμιου πολιτισμού και θα είναι περήφανα γι΄αυτά και συνάμα έτοιμα να τα υπερασπιστούνε. Δουλειά μου είναι να τους μάθω τον αλληλοσεβασμό, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά.

Δουλειά μου είναι να τους κάνω ελεύθερους κι ανεξάρτητους ανθρώπους και τέτοιοι άνθρωποι δε γίνονται από εκπαιδευτικούς με σκυμμένο κεφάλι.

Η χρηματοδότηση των σχολικών μονάδων, η έγκαιρη και σωστή στελέχωσή τους με προσωπικό, η επαρκής και σύγχρονη υλικοτεχνική υποδομή, η διαρκής επιμόρφωση των εκπαιδευτικών στις νέες μεθόδους διδασκαλίας, η παροχή, με άλλα λόγια,  δωρεάν εκπαίδευσης στους πολίτες είναι, με βάση το Σύνταγμα, υποχρέωση της Πολιτείας κι όχι ιδιωτών.

ΟΧΙ. ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ. Έχω αξιολογηθεί  πολλές φορές στην επαγγελματική μου καριέρα. Για μένα όμως, όπως  και  για χιλιάδες άλλους συναδέλφους, η αυτοαξιολόγηση αποτελεί την κερκόπορτα που θα οδηγήσει σε μαζικές απολύσεις εκπαιδευτικών, στη μεταβολή των εργασιακών σχέσεων μέσα στο σχολείο και τελικά στην πολυδιάσπαση του κλάδου - που ήδη ως ένα βαθμό έχει επιτευχθεί (εκπαιδευτικοί πολλών ταχυτήτων : μόνιμοι, αναπληρωτές, ωρομίσθιοι ΕΣΠΑ, ωρομίσθιοι ΕΣΠΑ μειωμένου ωραρίου).

Όχι. Δεν φοβάμαι την αξιολόγηση. Δε φοβάμαι αυτούς που με τη συμμετοχή τους στις ομάδες εργασίας θα δώσουν τη δικαιολογία που ψάχνει η κυβέρνηση για να πετάξει από τις πλάτες της την ευθύνη που έχει για την κατάντια της δημόσιας εκπαίδευσης. Ούτε εκείνους  που με τη συναίνεσή τους βάζουν  όλους τους εμπλεκόμενους φορείς (γονείς, εκπαιδευτικούς, μαθητές) στη θέση του υπόλογου για όλες τις ανεπάρκειες , παραλείψεις και αντιεκπαιδευτικές πολιτικές του κράτους και των κυβερνήσεων έως τώρα.  Δεν φοβάμαι αυτούς που στο όνομα του "υγιούς" ανταγωνισμού και της άμιλλας θα συντελέσουν στο να μετατραπεί το σχολείο σε ζούγκλα. Δεν φοβάμαι όσους,  συμφωνώντας με την αυτοαξιολόγηση, συμβάλλουν στην πραγματικότητα, στην πλήρη καταστροφή του κοινωνικού αγαθού της εκπαίδευσης, μεταβάλλοντάς το σε εμπόρευμα, παρεχόμενο μόνο σε όσους έχουν να πληρώσουν. Τέλος δεν φοβάμαι ούτε εκείνους  που, μέσα σε μια κοινωνία που μαστίζεται από την ανεργία, τη φτώχια, τη δυστυχία, που τα παιδιά της τρέφονται σε συσσίτια και λιποθυμούν στις αυλές των σχολείων από την πείνα, κάνουν  σα να μην τρέχει τίποτα, κοιτούν μόνο τη δουλίτσα τους, ελπίζοντας ότι έτσι θα τη γλυτώσουν

Όχι δεν φοβάμαι την αξιολόγηση. ΦΟΒΑΜΑΙ όμως τη μέρα που θα μπω μέσα στην τάξη να διδάξω ιστορία και δεν θα έχω να πω τίποτα στα παιδιά για αγώνες, ελευθερία, ισότητα, δημοκρατία. Φοβάμαι τη μέρα που δεν θα μπορώ να τα κοιτάξω στα μάτια και  να τους διδάξω Ελύτη, Σεφέρη, Καβάφη, Κάλβο, Σολωμό, τη μέρα που δεν θα τολμήσω να τους μιλήσω για την ανωτερότητα  των άγραφων νόμων που υπερασπιζόταν η Αντιγόνη απέναντι στους σκληρούς, απάνθρωπους νόμους του Κράτους  του Κρέοντα. Αυτήν την μέρα φοβάμαι. Και γι΄αυτό αρνούμαι να μπω (με τη θέλησή μου) σε ομάδες εργασίας. Κυρίως όμως αρνούμαι γι΄ αυτό :

Αρνιέμαι
Στίχοι : Ιάκωβος Καμπανέλλης

Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
οι άλλοι να βαστάνε τα σκοινιά
αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε
αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά.

Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
να είσαι συ και να μην είμαι εγώ
που τη δική μου μοίρα διαφεντεύεις
με τη δική μου γη και το νερό.

Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό
αρνιέμαι να 'χω σκέψη που σωπαίνει
να περιμένει μάταια τον καιρό.