ΣΥΝΑΔΕΛΦΕ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΕ.
Η Π.Ε.Σ.ΕΚ σε έχει ΑΝΑΓΚΗ και την έχεις ΑΝΑΓΚΗ. Από την πενιχρή σύνταξή σου ενίσχυσε την Ένωση. Γράψου στο σωματείο και ενημέρωσε και άλλους για την λειτουργία του. Κατέβασε την Αίτηση εγγραφής και ενημέρωσε μας με όποιον τρόπο σε εξυπηρετεί.
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ

menu

.

Print Friendly and PDF

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΕ ΜΟΥΣΕΙΟ




ΚΑΛΕΣΜΑ

Η επιτροπή “Πολιτιστικών Δράσεων”
της Π.Ε.Σ.ΕΚ.

Διοργανώνει επίσκεψη στο Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων.
Σπάνια μουσικά όργανα της συλλογής του μουσικολόγου Φοίβου Ανωγειανάκη, κατατοπιστικά κείμενα, ιστορικές πληροφορίες, μουσικά ακούσματα θα “μας πάνε μακριά”.
Σας περιμένουμε στην “οικία Λασσάνη”, Διογένους 1-3, πλατεία Αέρηδων Πλάκας, την Πέμπτη, 12 Δεκεμβρίου στις 11.45 (είσοδος ελεύθερη).
Θα συνεχίσουμε, κάπου στα πέριξ, με κουβέντα και κρασάκι.

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

ΟΙ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΣΤΟ ΕΦΑΠΑΞ ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΗΣ ΑΔΕΔΥ



  ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ   ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ        (Π.Ε.Σ.ΕΚ)     
                                                                                                                 Αθήνα   8.11.2013
          Οι περικοπές  στο ΕΦΑΠΑΞ και οι εκπρόσωποι της  ΑΔΕΔΥ στο ΤΠΔΥ
1.       Στο Δ.Σ της Π.ΕΣ.ΕΚ έφτασε καταγγελία  ότι οι  εκπρόσωποί μας στο ΤΠΔΥ, που  συμμετέχουν στο Δ.Σ του ταμείου με απόφαση της ΑΔΕΔΥ, ψήφισαν την απόρριψη των ενστάσεων των συναδέλφων  που είχαν κάνει προσφυγή κατά του ταμείου  για τις περικοπές στο Εφάπαξ.
2.     Το Δ.Σ της ΠΕΣΕΚ  επιβεβαίωσε  την ψήφο των εκπροσώπων μας στο ΤΠΔΥ. Το Δ.Σ της Π.Ε.Σ.ΕΚ  αποδίδει μέγιστη ευθύνη  στην ΑΔΕΔΥ. Δεν είναι δυνατόν από τη μιά μεριά να δίνει οδηγίες στους συνταξιούχους για προσφυγή κατά των περικοπών  του  Ταμείο Πρόνοιας,  και από την άλλη να μην καθορίζει τη στάση  που θα κρατήσουν οι εκπρόσωποι που ίδια  διορίζει.  Οι   εκπρόσωποι της ΑΔΕΔΥ όφειλαν να  ψηφίζουν με γνώμονα το   συμφέρον των συνταξιούχων και όχι να ταυτίζονται πλήρως με τις επιλογές της  διοίκησης. Αν αυτός είναι ο ρόλος τους, δηλ. να προσφέρουν νομιμοφάνεια στη διοίκηση, τότε  δε χρειάζονται εκπρόσωποι της ΑΔΕΔΥ  στο ΤΠΔΥ.
3.     Οι εκπρόσωποι της  ΑΔΕΔΥ έχουν προσωπική και πολιτική ευθύνη.  Έχουν υποχρέωση να εκπροσωπούν στο ταμείο τα συμφέροντα των εργαζομένων και όχι να ταυτίζονται με την κυβερνητική πολιτική. Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται με υπογραφή δική τους να υπάρχει απόφαση που να στρέφεται κατά των εργαζομένων. Το Δ.Σ της Π.Ε.Σ.ΕΚ καταδικάζει τη συγκεκριμένη στάση, γιατί ταυτίστηκαν πλήρως με τη διοίκηση και καλείται η ΑΔΕΔΥ να αναλάβει τις ευθύνες της.           

                                      Από το Δ.Σ της Π.Ε.Σ.ΕΚ

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΩΝ ΕΤΩΝ

Επτά τα πλασματικά έτη που μπορούν να εξαγοραστούν, τέλος στην αναδρομικότητα
Διαβατήριο για ταχύτερη έξοδο στη σύνταξη αποτελεί η αναγνώριση πλασματικών ετών ασφάλισης, που από τη νέα χρονιά φτάνουν πλέον τα επτά. Στο μεταξύ, λήγει στο τέλος της φετινής χρονιάς η δυνατότητα εξαγοράς πλασματικών ετών ασφάλισης του ν. 2084/1991 για αναδρομικά θεμελίωση στα Ταμεία με τις διατάξεις του 2010.
Αναλυτικά δύο είναι οι αλλαγές στα πλασματικά έτη:
  • Οι ασφαλισμένοι που θεμελιώνουν δικαίωμα μετά την 1η Ιανουαρίου 2014 μπορούν να αναγνωρίσουν επτά πλασματικά έτη (όσοι κλειδώνουν φέτος το δικαίωμα αναγνωρίζουν έξι χρόνια).
Πρόκειται για τα πλασματικά έτη των νόμων 3863/2010 και 3865/2010, τα οποία μπορούν να αξιοποιήσουν όσοι θεμελιώνουν δικαίωμα μετά την 1η Ιανουαρίου 2011 με διατάξεις της νομοθεσίας που έχουν αλλάξει. Για την πλειονότητα των πλασματικών ετών το κόστος είναι 168 ευρώ για κάθε μήνα, ωστόσο υπάρχουν και ακριβότερες επιλογές, όπως είναι ο στρατός.
Οσον αφορά στο Δημόσιο, για την ταχύτερη έξοδο στη σύνταξη όσοι θεμελιώνουν δικαίωμα μετά την 1η Ιανουαρίου 2011 μπορούν να εξαγοράσουν τους πλασματικούς χρόνους των τέκνων, του στρατού και των σπουδών.
Ωστόσο, ιδιαίτερα σημαντικό είναι πως στο Δημόσιο ο χρόνος των τέκνων (και μέχρι 5 χρόνια) υπολογίζεται «εξτρά» . Επομένως, τη νέα χρονιά μπορούν να αναγνωριστούν έως και 12 πλασματικά έτη (εκ των οποίων τα 5 για τα παιδιά).
  • Σταματά από τη νέα χρονιά η δυνατότητα εξαγοράς πλασματικών ετών ασφάλισης του ν. 2084/ 1992 για αναδρομική θεμελίωση με τις διατάξεις του 2010. Επομένως όσοι ασφαλισμένοι ενδιαφέρονται να προχωρήσουν στην εξαγορά πρέπει να προβούν στις απαιτούμενες ενέργειες μέχρι το τέλος του έτους.
Η εν λόγω προθεσμία δεν αφορά τους ασφαλισμένους του Δημοσίου.

ΠΡΟΤΑΣΗ ΒΟΜΒΑ ΓΙΑ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ



Πρόταση Βόμβα από ΔΝΤ – ΕΕ: Καταβολή συντάξεων με εισοδηματικά κριτήρια


της Ρούλας Σαλούρου

Την ώρα που η κυβέρνηση διαμηνύει σε όλους τους τόνους ότι δεν θα λάβει οριζόντια μέτρα και δεν θα μειώσει μισθούς και κυρίως συντάξεις, οι εκπρόσωποι των δανειστών, σε σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε χθες, στο υπουργείο Εργασίας, με τη συμμετοχή υψηλόβαθμων στελεχών της Γενικής Γραμματείας Κοινωνικών ασφαλίσεων, πρότειναν νέο ασφαλιστικό, με υπολογισμό των συντάξεων με βάση το εισόδημα.

Το κεντρικό θέμα της σύσκεψης της  ομάδα  συμβούλων τεχνικής βοήθειας, στην οποία συμμετείχαν υψηλόβαθμα στελέχη του ΔΝΤ και της ομάδας Ράιχενμπαχ, ήταν η βελτίωση των εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων, καθώς δεν είναι κρυφό το γεγονός ότι τα δύο μεγαλύτερα ασφαλιστικά ταμεία ΙΚΑ και ΟΑΕΕ προσπαθούν να βγάλουν τη χρονιά με δανεικά και απειλές για εξώσεις και πλειστηριασμούς. Όσο για το 2014, αυτό δεν βγαίνει με τίποτε. Εκτιμάται ότι στην καλύτερη περίπτωση τα οικονομικά των ταμείων επιτρέπουν σχεδιασμούς μέχρι την Άνοιξη.

Εκεί έπεσε η «βόμβα» που απορρίφθηκε μετά από έντονη συζήτηση από τους εκπροσώπους του υπουργείου Εργασίας. Στην πράξη, οι σύμβουλοι των δανειστών ζήτησαν νέο ασφαλιστικό, όπου η σύνταξη θα υπολογίζεται όχι βάσει των εισφορών και των ετών ασφάλισης, αλλά βάσει του συνολικού εισοδήματος του κάθε ασφαλισμένου. Αυτό βέβαια προϋποθέτει διασύνδεση του ασφαλιστικού με το φορολογικό,  όμως η ελληνική πλευρά δεν μπήκε σε αυτή την κουβέντα, απορρίπτοντας την πρόταση, με το επιχείρημα ότι τέτοιες αλλαγές δεν μπορούν και δεν είναι καιρός για να συζητηθούν. Μάλιστα, ο Γενικός Γραμματέας Κοινωνικής Ασφάλισης Παναγιώτης Κοκκόρης, επισήμανε ότι προτεραιότητα θα πρέπει να είναι η παροχή βοήθειας στους ασφαλισμένους και κυρίως αυτούς του ΟΑΕΕ να ενταχθούν σε ένα καλύτερο σύστημα ρύθμισης χρεών, προκειμένου να σώσουν τις επιχειρήσεις τους.

Η αποτυχία της ρύθμισης χρεών είναι δεδομένη και αποτελεί ένα από τα βασικά αγκάθια στην όποια προσπάθεια βελτίωσης των εσόδων των ταμείων. Ειδικά για τον ΟΑΕΕ, από το σύνολο των 370.000 οφειλετών, υποβλήθηκαν μόλις 28.500 αιτήσεις για υπαγωγή στη ρύθμιση ληξιπρόθεσμων οφειλών, με αποτέλεσμα τα έσοδα από τη συγκεκριμένη διαδικασία να είναι περιορισμένα.

Σε αυτό το πλαίσιο, τα ταμεία βυθίζονται στα ελλείμματα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το μεγαλύτερο ταμείο της χώρας θα δώσει για έναν ακόμη μήνα συντάξεις με «δανεικά». Συγκεκριμένα, νέο δάνειο ύψους 320.000.000 ευρώ πήρε το ΙΚΑ, για να μπορέσει να καταβάλλει χωρίς πρόβλημα τις συντάξεις σε περίπου 1.200.000 συνταξιούχους στο τέλος Νοεμβρίου. Τα 150.000.000 ευρώ αποτελούν νέο δάνειο από το Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης (ΕΤΕΑ), ενώ τα υπόλοιπα 170.000.000 ευρώ είναι προηγούμενα δάνεια που η εξόφλησή τους, μεταφέρεται για δεύτερη φορά.

Τα 130.000.000 ευρώ από αυτά είναι επίσης δάνειο από το ΕΤΕΑ και τα υπόλοιπα 40.000.000 ευρώ δάνειο από το ΤΑΠ – ΔΕΗ. Τα συγκεκριμένα δάνεια έπρεπε να είχαν εξοφληθεί ήδη από τις αρχές Νοεμβρίου, αλλά δόθηκε αρχικά παράταση για τις 4 Δεκεμβρίου, ενώ μετά και τη δεύτερη παράταση τα δάνεια αυτά θα εξοφληθούν με το νέο έτος, στις 7 Ιανουαρίου.

Η ανάγκη εξεύρεσης κεφαλαίων προκύπτει από τη συνεχή μείωση των εσόδων από τις τρέχουσες εισφορές. Τον Οκτώβριο εισπράχθηκαν περίπου 709.000.000 ευρώ, ενώ τον Σεπτέμβριο είχαν εισρεύσει στα ταμεία 738.000.000 ευρώ, δηλαδή υπήρξε 4% μείωση. Πάντως το υπουργείο Εργασίας και η διοίκηση του ΙΚΑ πανηγύριζαν ότι τον Σεπτέμβριο τα έσοδα του ταμείου αυξήθηκαν, για πρώτη φορά μετά από χρόνια.

Αντίστοιχοι ήταν οι …πανηγυρισμοί της διοίκησης του ΟΑΕΕ, καθώς για πρώτη φορά μετά από πολλά δίμηνα - στο δ΄ δίμηνο του 2013, υπήρξε αύξηση εσόδων κατά 0,44% σε σχέση με το αντίστοιχο περσινό διάστημα, ενώ στο 5ο δίμηνο η βελτίωση ήταν της τάξης του 0,11%, δηλαδή ακόμα πιο οριακή.

Η  πραγματική κατάσταση στον ΟΑΕΕ βέβαια, είναι οριακή. Για να βγάλει τη φετινή χρονιά το ταμείο των ελευθέρων επαγγελματιών πήρε έκτακτη οικονομική ενίσχυση 600 εκατομμυρίων ευρώ, ενώ την επόμενη χρονιά αναμένεται να χρειαστεί επιπλέον κονδύλι 800 εκατομμυρίων.

Η κατάσταση ειδικά για τους ασφαλισμένους του ΟΑΕΕ είναι απελπιστική, με συνέπεια τη ραγδαία επιδείνωση των ασφαλιστικών εισροών προς τον Οργανισμό. Μόλις ένας στους δύο ασφαλισμένους στον ΟΑΕΕ μπορούν να ανταποκριθούν στην κάλυψη των ασφαλιστικών τους υποχρεώσεων. Είναι επίσης εντυπωσιακό ότι σε πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Μικρών Επιχειρήσεων της ΓΣΕΒΕΕ μόλις το 30% των ασφαλισμένων στον ΟΑΕΕ προσπαθούν και είναι σε θέση να εξασφαλίσουν πρόσθετο εισόδημα για μετά τη σύνταξη, ενώ μόνο το 13,4% των ασφαλισμένων του δείγματος έχουν τη δυνατότητα για ιδιωτική ασφάλιση. Οι προοπτικές μάλιστα παραμένουν εξαιρετικά δυσοίωνες για το επόμενο χρονικό διάστημα, καθώς μόλις οι μισοί ασφαλισμένοι (49,8%) εκτιμούν ότι θα είναι σε θέση να καταβάλλουν τις εισφορές τους για το επόμενο εξάμηνο.



Πηγή:www.capital.gr

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

. ΤΙ ΙΣΧΥΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΙΣ

Παραιτήσεις εκπαιδευτικών
 
      Σύμφωνα με το ν.4186/17-9-2013  άρθ. 36 παρ. 20 οι αιτήσεις παραίτησης των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που υποβάλλονται  μετά την 31η Μαΐου, καθώς και κατά τη διάρκεια του αμέσως επόμενου διδακτικού έτους, γίνονται δεκτές με απόφαση του Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων ύστερα από γνώμη των Κεντρικών Υπηρεσιακών Συμβουλίων (ΚΥΣΠΕ , ΚΥΣΔΕ)  για εξαιρετικούς λόγους, όπως βαριές και δυσίατες ασθένειες, οι οποίες αποδεικνύονται από πιστοποιητικά Υγειονομικής Επιτροπής ή Δημόσιου Νοσοκομείου ή για ιδιαίτερα σοβαρούς οικογενειακούς λόγους.                                                                                          
 
Αίτηση παραίτησης μόνιμου εκπαιδευτικού πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που υποβάλλεται το τελευταίο δεκαήμερο του Απριλίου θεωρείται ότι έχει γίνει αποδεκτή και λύεται αυτοδίκαια η υπαλληλική σχέση, με το τέλος του διδακτικού έτους. Ουσιαστικά το 1ο δεκαήμερο του Ιουλίου που υποβάλλονταν μέχρι τώρα  οι παραιτήσεις των εκπαιδευτικών μεταφέρθηκε για το τρίτο δεκαήμερο του Απριλίου, όπου θα υποβάλλεται μία αίτηση παραίτησης και η αποχώρηση θα γίνεται αυτοδίκαια με τη λήξη του διδακτικού έτους.  Σε οποιαδήποτε  άλλο χρόνο, πλην του τρίτου δεκαήμερου του Απριλίου, υποβάλλονται παραιτήσεις, αυτές θα γίνονται δεκτές με απόφαση του Υπουργού Παιδείας ύστερα από γνώμη των Κεντρικών Υπηρεσιακών Συμβουλίων για τους λόγους που αναφέρθηκαν πιο πάνω.            
 
 
Γιάννης Μπαλάγκας
 
Ειδικός συνεργάτης ΔΟΕ

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΕΞΟΡΜΗΣΕΙΣ



Η Επιτροπή   «πολιτιστικών δράσεων» του Πανελληνίου Συλλόγου  Συνταξιούχων Εκπαιδευτικών (Π.Ε.Σ.ΕΚ  )εγκαινιάζει σειρά θεατρικών εξορμήσεων. Σκοπός μας η παρακολούθηση αξιόλογων παραστάσεων με μειωμένες τιμές εισιτηρίων.
  Σας καλεί λοιπόν την Κυριακή,24 Νοεμβρίου 2013,στο θέατρο ΘΗΣΕΙΟΝ  (Τουρναβίτου 7,Θησείον, τηλ. 2103255444)  για το έργο "Mistero Buffo" του Ντάριο Φο, σε σκηνοθεσία Θ. Μοσχόπουλου.
   Τιμή εισιτηρίου 12 ευρώ.   ¨Ώρα παράστασης 7 μμ .
   ¨Ώρα προσέλευσης στο θέατρο το αργότερο 6.30 μμ.
   Τελική ημερομηνία δήλωσης συμμετοχής η 20η Νοεμβρίου στα τηλέφωνα 
 Μένια Παπαθεοδώρου τηλ.2106131539, 6972270087  και
 Ροζίτα Σουραή τηλ.2108032471, 6977350521.

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

ΤΑ ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΑ ΣΕ ΙΔΙΩΤΕΣ;

Δίνουν τα αποθεματικά των επικουρικών σε ιδιώτες

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ 12/11/2013

Με όχημα ένα συνέδριο του Ελληνο-Αμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου και βασικό χορηγό ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία η κυβέρνηση ετοιμάζεται να τείνει χείρα σωτηρίας στην ιδιωτική ασφαλιστική αγορά.
Του Τζώρτζη Ρούσσου

Με όχημα ένα συνέδριο του Ελληνο-Αμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου και βασικό χορηγό ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία η κυβέρνηση ετοιμάζεται να τείνει χείρα σωτηρίας στην ιδιωτική ασφαλιστική αγορά… Στο συνέδριο που θα λάβει χώρα μεθαύριο την τιμητική του θα έχει βέβαια ο υπουργός Γ. Βρούτσης. Ως τελευταίος υπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης ετοιμάζεται να δώσει, βορά στις διαθέσεις των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, τα αποθεματικά των επικουρικών ταμείων… Ο κ. Βρούτσης λοιπόν, υλοποιώντας τις μνημονιακές κατευθύνσεις των προκατόχων του Α. Λοβέρδου, Λ. Κατσέλη και Γ. Κουτρουμάνη αλλά και της πρωθύστερης Φάνης Πάλλη-Πετραλιά, έρχεται να ρίξει την ταφόπλακα στην επικουρική ασφάλιση και να ανοίξει τα… χωράφια της κοινωνικής ασφάλισης για αξιοποίησή τους από τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες.

Ολα αυτά βέβαια πασπαλισμένα με την ανακοίνωση της παλιάς κυβερνητικής κατεύθυνσης για μετατροπή του ΙΚΑ στο μόνο ταμείο ασφάλισης μισθωτών!

Ηδη λοιπόν στο συνέδριο, που φέρει τον τίτλο «Συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα για την προαγωγή της απασχόλησης και της ασφάλισης», ο διοικητής του ΙΚΑ (φρόντισε να γνωστοποιήσει νωρίτερα τις απόψεις που θα εκφράσει την ερχόμενη Πέμπτη στο συνέδριο) κάνει λόγο για αναγκαιότητα σύμπραξης των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών με την κοινωνική ασφάλιση…

Οι πέντε στόχοι

Συγκεκριμένα ο κ. Σπυρόπουλος (και σε περίπτωση βέβαια που δεν θα πάρει πίσω τη δημοσιευμένη ομιλία του) θα προτείνει πέντε βασικούς στόχους:

-Δημιουργία ενός Εθνικού Φορέα Συντάξεων Μισθωτών

-Δημιουργία επιπρόσθετων ασφαλιστικών δικαιωμάτων, μέσω επαγγελματικών ταμείων και ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών

-Καθορισμό κανόνων που θα κατοχυρώνουν την επάρκεια των παροχών σύνταξης και υγείας, που θα εξισορροπούν την επάρκεια των συντάξεων και παροχών με τις δημοσιονομικές αντοχές της οικονομίας.

-Ανάπτυξη θεσμών λειτουργικής υποστήριξης των δομών κοινωνικής ασφάλισης

-Επαγγελματική διαχείριση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας όλων των ασφαλιστικών ταμείων

Από κοντά ο καθηγητής Δικαίου Κοινωνικής Ασφάλισης και Υγείας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και πρόεδρος της Επιτροπής Ασφαλιστικών και Εργασιακών Θεμάτων του Ελληνο-Αμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου, Κωνσταντίνος Κρεμαλής, αναμένεται να προτείνει ως τη μόνη ρεαλιστική λύση «τη συνεργασία των δημόσιων και ιδιωτικών φορέων για την αξιοποίηση κάθε διαθέσιμου μέσου προαγωγής της απασχόλησης και της ασφάλισης».

Από τα όσα αναμένεται να υποστηρίξει ο κ. Ροβέρτος Σπυρόπουλος (με την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν θα ανασκευάσει λόγω αντιδράσεων) καθίσταται προφανές ότι έχουν βρεθεί η τρόποι για συμπράξεις μεταξύ εταιρειών και ασφαλιστικών ταμείων, ενώ και η διαχείριση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων θα παραχωρηθεί μέσω της συμβουλευτικής στις ασφαλιστικές εταιρείες.

Θα πρέπει βέβαια να σημειωθεί ότι η ευκαιρία είναι χρυσή για την είσοδο της ιδιωτικής ασφάλισης στην κοινωνική και τη διαχείριση των αποθεματικών της με όχημα τα επαγγελματικά ταμεία, λόγω της μείωσης των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων στα ευγενή ταμεία (ΔΕΚΟ-τράπεζες) αλλά και της απίσχνανσης των επικουρικών συντάξεων λόγω της δήθεν μη βιωσιμότητάς τους (που δημιουργήθηκε φυσικά από τους εκάστοτε υπουργούς Κοινωνικής Ασφάλισης).

Σε όλα αυτά βέβαια θα πρέπει να προστεθεί ότι ο κ. Βρούτσης και οι προκάτοχοί του, που εδώ και πολλά χρόνια «φτιάχνουν» το έδαφος για την παράδοση της κοινωνικής ασφάλισης στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, δεν έχουν νομοθετήσει το οτιδήποτε όσον αφορά την προστασία των καταθέσεων στα επαγγελματικά ταμεία, παρότι υπάρχει το περιβόητο σκάνδαλο της Enron στο οποίο το 2001 οι εργαζόμενοι στην πολυεθνική αυτή εταιρεία απώλεσαν όλες τις αποταμιεύσεις τους, όταν κατέρρευσε το επαγγελματικό τους ταμείο λόγω της πτώχευσης της εταιρείας…



Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ




ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ   ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ  ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΏΝ      (Π.Ε.Σ.ΕΚ)                                               

                                                                                       Αθήνα   9.11.2013

                  Ανακοίνωση  της Πολιτιστικής Επιτροπής

             «Παρακολούθηση   θεατρικής παράστασης»
  
 Η Επιτροπή   «πολιτιστικών δράσεων» της  ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ  ΈΝΩΣΗΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΏΝ (Π.Ε.Σ.ΕΚ)  εγκαινιάζει σειρά θεατρικών εξορμήσεων. Σκοπός μας η παρακολούθηση αξιόλογων παραστάσεων με μειωμένες τιμές εισιτηρίων.
  Σας καλεί λοιπόν την Κυριακή,24 Νοεμβρίου 2013,στο θέατρο ΘΗΣΕΙΟΝ  (Τουρναβίτου 7,Θησείον, τηλ. 210 3255444)  για το έργο "Mistero Buffo" του Ντάριο Φο, σε σκηνοθεσία Θ. Μοσχόπουλου.
   Τιμή εισιτηρίου 12 ευρώ.   Ώρα παράστασης 7.00 μμ .
   Ώρα προσέλευσης στο θέατρο, το αργότερο,  6.30 μμ.
   Τελική ημερομηνία δήλωσης συμμετοχής η 20η  Νοεμβρίου στα τηλέφωνα: 
 Μένια Παπαθεοδώρου    210-6131539, 6972-270087  και
 Ροζίτα Σουραή   210-8032471, 6977-350521.

         

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΔΕΝ ΜΟΡΦΩΝΟΥΝ


"Γιατί τα σχολεία δε μορφώνουν", ομιλία του "δασκάλου της χρονιάς John Taylor Gatto

"Γιατί τα σχολεία δε μορφώνουν", ομιλία του "δασκάλου της χρονιάς John Taylor Gatto
Όταν το 1990, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, απονεμήθηκε στον John Taylor Gatto ο τίτλος του «Δασκάλου της Χρονιάς της Νέας Υόρκης» στην ομιλία αποδοχής του τίτλου που εκφώνησε, δεν αρκέστηκε σε απλές ευχαριστίες, αλλά εξαπέλυσε ένα δριμύ κατηγορώ στην συμβατική λογική που διέπει την εκπαίδευση. Μίλησε για το ρόλο που πρέπει να διαδραματίζει η εκπαίδευση για το άτομο, την οικογένεια και την κοινωνία στην σύγχρονη εποχή. Δεν απευθύνθηκε μόνο στη Νέα Υόρκη και τους μαθητές του.
Τα λόγια του εκφράζουν και τις ανησυχίες των εκπαιδευτικών και των γονιών όπου και αν βρίσκονται. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στη μόρφωση και την δημιουργική απασχόληση των παιδιών μας είναι σοβαρά και πολύπλοκα και δεν αποτελούν αποκλειστική ευθύνη των σχολείων. Κι όμως τα σχολεία μπορούν να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες για την διαμόρφωση της κοινωνίας και του κόσμου που ονειρευόμαστε. Έτσι έχουμε την ευχαρίστηση να δημοσιεύσουμε αυτή την φλογερή ομιλία ενός από τους πιο ένθερμους οπαδούς της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.
Η ομιλία του  John Taylor Gatto
Αποδέχομαι αυτό το βραβείο για λογαριασμό όλων των καλών δασκάλων που έχω γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια. Όλων των δασκάλων που πάσχισαν να οικοδομήσουν σχέσεις με τους μαθητές τους. Σχέσεις βασισμένες στην τιμή. Άνδρες και γυναίκες που δεν ήταν ποτέ εφησυχασμένοι, που πάντοτε, στην αδιάκοπη προσπάθεια τους να προσδιορίσουν και να επαναπροσδιορίσουν την σημασία της λέξης «Παιδεία» έθεταν ερωτήματα. Ο «Δάσκαλος της Χρονιάς» δεν είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Οι καλοί δάσκαλοι είναι πολύ χαμηλών τόνων για να γίνουν εύκολα αντιληπτοί. Ο «Δάσκαλος της Χρονιάς» όμως, είναι ένας σημαιοφόρος, ένα σύμβολο γι' αυτούς τους αφανείς ήρωες που πρόθυμα αφιερώνουν τη ζωή τους στα παιδιά. Η διάκριση αυτή τους ανήκει εξ' ίσου.
Ζούμε σε μία εποχή βαθιάς κοινωνικής κρίσης. Η χώρα μας βρίσκεται πίσω από 19 βιομηχανικές χώρες όσον αφορά στην ανάγνωση, την γραφή και την αριθμητική που μαθαίνουν τα παιδιά. Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα στηρίζεται πάνω στο «ναρκωτικό» του καταναλωτισμού. Αν δεν αγοράζαμε τόσα «πουδραρισμένα» όνειρα, το σύστημα θα κατέρρεε. Και τα σχολεία ακόμα, είναι σήμερα ένα «προϊόν προς πώληση» Έχουμε τον υψηλότερο δείκτη εφηβικών αυτοκτονιών στον κόσμο. Στο Μανχάταν, από τους νέους γάμους, το 70% διαλύεται πριν να συμπληρωθεί πενταετία.
Η κρίση στα σχολεία αντανακλά την ευρύτερη κοινωνική κρίση. Είναι προφανές ότι έχουμε χάσει την αίσθηση της ταυτότητας μας. Μαντρώνουμε τα παιδιά και τους ηλικιωμένους και τους βγάζουμε εκτός του κοινωνικού γίγνεσθαι. Κανείς δεν τους απευθύνει πλέον τον λόγο. Όμως χωρίς τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, μια κοινωνία δεν έχει ούτε παρελθόν αλλά ούτε και μέλλον. Μόνο ένα διαρκές παρόν. Στ' αλήθεια, η λέξη «κοινωνία» δεν έχει καμία σχέση με την φύση των σχέσεων που δημιουργούμε. Ζούμε δικτυωμένοι και όχι μέσα σε κοινωνίες. Αυτό ευθύνεται για όλους τους μοναχικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Κατά περίεργο τρόπο, το σχολείο έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι' αυτή την τραγωδία.
Όπως επίσης ευθύνεται για την διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις. Χρησιμοποιώντας το σχολείο σαν ένα διαχωριστικό μηχανισμό, οδηγούμαστε στην δημιουργία ενός συστήματος καστών που πλαισιώνεται από παρίες. Αυτοί περιπλανώνται στους υπόγειους σιδηροδρόμους και κοιμούνται στον δρόμο. Στα 25 χρόνια της καριέρας μου σαν δάσκαλος συνειδητοποίησα ένα καταπληκτικό φαινόμενο -ότι τα σχολεία και η εκπαίδευση βρίσκονται πίσω και μακριά από τις σημαντικές εξελίξεις στον πλανήτη μας. Κανείς δεν πιστεύει πλέον ότι οι μεγάλοι επιστήμονες οφείλουν την επιστημοσύνη τους στα μαθήματα φυσικής ή χημείας, οι μεγάλοι πολιτικοί στα μαθήματα πολιτικών επιστημών και οι ποιητές στα μαθήματα γλώσσας και λογοτεχνίας.
Η αλήθεια είναι ότι τα σχολεία δεν σου μαθαίνουν τίποτε άλλο πέρα από το να υπακούς εντολές. (Κάτι που στη συνέχεια το μαθαίνουν ακόμη πιο βάναυσα στον.. υποχρεωτικό στρατό!) Αυτό μου φαίνεται ανεξήγητο, γιατί υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που εργάζονται στα σχολεία ως δάσκαλοι, βοηθοί ή διευθυντές, που νοιάζονται και συμπεριφέρονται ανθρώπινα στους μαθητές. Όμως η απρόσωπη λογική του συστήματος καταπνίγει την συνεισφορά των μεμονωμένων προσωπικοτήτων. Παρ' όλο που οι δάσκαλοι νοιάζονται και δουλεύουν σκληρά, το σύστημα είναι «ψυχοπαθητικό». Δεν έχει συνείδηση. Χτυπάει το κουδούνι και ο νεαρός που γράφει ένα ποίημα, πρέπει να κλείσει το τετράδιο του και να μεταφερθεί σε ένα διαφορετικό κελί όπου εκεί μαθαίνει ότι ο άνθρωπος και η μαϊμού κατάγονται από έναν κοινό πρόγονο.
Το δικό μας σύστημα υποχρεωτικής εκπαίδευσης είναι μια εφεύρεση της πολιτείας της Μασαχουσέτης το 1850. Συνάντησε αντίσταση -μερικές φορές ένοπλη- από το 80% περίπου του πληθυσμού. Ο τελευταίος αντιστασιακός προμαχώνας ήταν το Μπάρνστεϊμπλ (Barnstable) στο Ακρωτήριο Κοντ (Cape Cod). Εκεί οι κάτοικοι αρνούνταν να δώσουν τα παιδιά τους μέχρι το 1880, όταν η περιοχή καταλήφθηκε από την Εθνοφυλακή και τα παιδιά πήγαιναν σχολείο με την συνοδεία φρουράς. Εδώ συμβαίνει κάτι παράδοξο.
Το γραφείο του Γερουσιαστή Τεντ Κέννεντι (Ted Kennedy), πριν από λίγο καιρό, δημοσίευσε μια έκθεση όπου αναφέρεται ότι πριν από την επιβολή της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, το ποσοστό των ανθρώπων που γνώριζαν γραφή και ανάγνωση ανερχόταν στο 98% ενώ, μετά από την επιβολή της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, ο δείκτης δεν ξεπέρασε το 91% το οποίο ισχύει και στην δεκαετία που διανύουμε. Ελπίζω αυτό να σας κινήσει το ενδιαφέρον.
Επίσης αξιοπρόσεκτο είναι και αυτό: Η τάση για την εκπαίδευση μέσα στο σπίτι έχει αυξηθεί σημαντικά. Περίπου 1.500.000 άνθρωποι μορφώνονται αποκλειστικά από τους γονείς τους. Τον προηγούμενο μήνα, περιοδικά που ασχολούνται με εκπαιδευτικά θέματα, έγραφαν το εξής εκπληκτικό: Τα παιδιά που μορφώνονται στο σπίτι φαίνεται ότι προηγούνται στην ικανότητα του «σκέπτεσθαι» κατά 5 ή ακόμα και 10 χρόνια από τους συνομήλικους τους που εκπαιδεύονται με τον παραδοσιακό τρόπο, πηγαίνοντας στο σχολείο.
Δεν πιστεύω ότι τα σχολεία πρόκειται να καταργηθούν μέσα στα επόμενα χρόνια -τουλάχιστον όχι όσο ζω. Αν θέλουμε όμως να ανατρέψουμε αυτό που εξελίσσεται σε καταστροφή, λόγω της άγνοιας μας, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα σχολεία παρέχουν εκπαίδευση και όχι μόρφωση. Αυτό είναι σύμφυτο στον σχεδιασμό του συστήματος. Δεν φταίνε οι κακοί δάσκαλοι ή τα λίγα χρήματα που ξοδεύονται για την Παιδεία. Η έννοια της «σχολικής διδασκαλίας» και η έννοια της Παιδείας δεν ταυτίζονται.
Τα σχολεία σχεδιάστηκαν από τον Χόρας Μαν (Horace Mann), τον Μπάρνας Σίαρς (Barnas Sears) και τον Γ. Ρ. Χάρπερ (W. R. Harper) του Πανεπιστημίου του Σικάγο, τον Θόρνταϊκ του Κολεγίου Κολούμπια και άλλους, σαν εργαλεία επιστημονικής χειραγώγησης της μαίας. Ο σκοπός τους είναι να παράγουν, με την εφαρμογή τυποποιημένων μεθόδων, «τυποποιημένους» ανθρώπους, των οποίων την συμπεριφορά θα μπορούν να προβλέπουν και να ελέγχουν.
Σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό το καταφέρνουν. Η κοινωνία μας όμως βρίσκεται σε αποσύνθεση και σε μια τέτοια κοινωνία επιτυχημένοι θεωρούνται οι άνθρωποι που δρουν ατομικιστικά, είναι αυτάρκεις και έχουν αυτοπεποίθηση -κι αυτό επειδή η κοινωνία που προστάτευε τους αδύνατους και τους εξαρτημένους ανήκει πλέον στο παρελθόν. Τα αποτελέσματα της σύγχρονης εκπαίδευσης είναι ασήμαντα. Οι άνθρωποι που έχουν τύχει «καλής εκπαίδευσης» είναι κυριολεκτικά άσχετοι. Μπορούν να πουλήσουν από φιλμ μέχρι ξυριστικές μηχανές, να διεκπεραιώσουν δουλειές γραφείου και να μιλούν στο τηλέφωνο, ή να κάθονται αποχαυνωμένοι μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή που αναβοσβήνει αλλά, σαν ανθρώπινα όντα είναι άχρηστοι -άχρηστοι για τους άλλους και άχρηστοι για τον ίδιο τους τον εαυτό. Η καθημερινή μιζέρια γύρω μας, νομίζω, οφείλεται κατά κύριο λόγο στο γεγονός -όπως το έθεσε ο Τζον Γκούντμαν (John Goodman) πριν από τριάντα χρόνια- ότι αναγκάζουμε τα παιδιά μας να «μεγαλώνουν παράλογα». Οποιαδήποτε μεταρρύθμιση και να γίνει στην Παιδεία πρέπει να σταματήσει αυτούς τους παραλογισμούς.
Είναι παράλογο και αντίθετο με τη Ζωή να είσαι μέρος ενός συστήματος το οποίο σε υποχρεώνει να είσαι έγκλειστος μαζί με άτομα της ίδιας ηλικίας και κοινωνικής τάξης. Το σύστημα αυτό σε απομονώνει από την απέραντη πολυμορφία της ζωής και την απόλαυση της ποικιλίας των εμπειριών. Σε αποκόπτει από το παρελθόν σου και το μέλλον σου, και σε φυλακίζει σε ένα ατέρμονο παρόν. Ακριβώς ό,τι κάνει και η τηλεόραση.
Είναι παράλογο και ενάντιο στους φυσικούς νόμους να είσαι μέρος ενός συστήματος που σε υποχρεώνει να ακούς έναν ξένο να απαγγέλλει ποίηση όταν εσύ θέλεις να μάθεις πως χτίζονται τα σπίτια ή να κάθεσαι σ' ένα μέρος με έναν ξένο που σου λέει πως χτίζονται τα σπίτια όταν εσύ θέλεις να ασχοληθείς με την ποίηση.
Είναι παράλογο και αντίθετο με τους νόμους της ζωής να μετακινείσαι από κελί σε κελί με τον ήχο ενός κουδουνιού, κάθε ημέρα της νεότητας σου, μέσα σε έναν οργανισμό που δεν σου αφήνει καθόλου ιδιωτική ζωή και σε ακολουθεί ακόμα και μέσα στο άσυλο του σπιτιού σου «απαιτώντας να κάνεις τις εργασίες σου».
Ρωτάτε «.και πώς θα μάθουν να διαβάζουν;» Απαντώ. «Θυμηθείτε το παράδειγμα της Μασαχουσέτης» Αν τα παιδιά ζουν με φυσιολογικό τρόπο, αντί να συναγελάζονται σε κελιά, θα μάθουν να γράφουν, να διαβάζουν και να κάνουν την αριθμητική τους με ευκολία -αφού αυτά είναι σήμερα τα σημαντικά εφόδια για τη ζωή που ξεδιπλώνεται μπροστά τους.
Να έχετε όμως υπ' όψη ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν εκτιμούμε και τόσο αυτόν που γράφει, διαβάζει και ασχολείται με την αριθμητική. Είμαστε μια χώρα πολυλογάδων. Πληρώνουμε αυτούς που ξέρουν να μιλάνε, τους θαυμάζουμε, και έτσι τα παιδιά μας μιλούν κι αυτά συνεχώς, ακολουθώντας τα πρότυπα της τηλεόρασης και των καθηγητών τους. Είναι πολύ δύσκολο να διδάξει κανείς τα «βασικά» γιατί δεν είναι πια βασικά για την κοινωνία που έχουμε δημιουργήσει.
Δύο θεσμοί είναι αυτοί που ελέγχουν σήμερα τη ζωή των παιδιών μας: Η τηλεόραση και τα σχολεία, με αυτήν ακριβώς τη σειρά προτεραιότητας. αυτοί «θεσμοί» αποπροσανατολίζουν. Υποβαθμίζουν την αληθινή σοφία, τη γενναιότητα, την εγκράτεια και τη δικαιοσύνη σε μια διαρκή αοριστία, σε κάτι το αφηρημένο.
Αιώνες πιο πριν, ο χρόνος του παιδιού και του εφήβου, αφιερωνόταν στην παραγωγή πραγματικού έργου, αληθινής αγαθοεργίας, πραγματικής περιπέτειας και ουσιαστικής αναζήτησης του πνευματικού καθοδηγητή που θα τους δίδασκε αυτό που πραγματικά ήθελαν να μάθουν. Τα παιδιά και οι έφηβοι ανάλωναν το χρόνο τους στην προσπάθεια επίτευξης κοινωνικών στόχων, η στοργή και η τρυφερότητα αποτελούσαν καθημερινή πρακτική, γνώριζαν και μελετούσαν κάθε πτυχή της κοινότητας τους, μάθαιναν πώς να κάνουν οικογένειες και δεκάδες άλλα πράγματα που χαρακτηρίζουν τον ολοκληρωμένο άνδρα και την ολοκληρωμένη γυναίκα.
Τώρα όμως εγώ και τα παιδιά μου πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα του χρόνου. Από τις 168 ώρες της εβδομάδας, τα παιδιά ξοδεύουν τις 56 στον ύπνο. Αυτό τους αφήνει περιθώριο 112 ώρες την εβδομάδα. Μέσα σ' αυτές τις ώρες πρέπει να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα τους. Τα παιδιά μου βλέπουν 55 ώρες τηλεόραση την εβδομάδα. Έτσι τουλάχιστον αναφέρουν πρόσφατες στατιστικές. Αυτό τους αφήνει 57 ώρες την εβδομάδα για να «μεγαλώσουν».
Τα παιδιά μου παρακολουθούν τα μαθήματα του σχολείου 30 ώρες την εβδομάδα. Χρειάζονται ακόμα 8 ώρες για να ετοιμαστούν, να φύγουν για το σχολείο και να επιστρέψουν στο σπίτι, και σπαταλούν -κατά μέσον όρο- 7 ώρες την εβδομάδα για να κάνουν τις εργασίες τους και να διαβάσουν τα μαθήματα τους. Δηλαδή 45 ώρες συνολικά. Όλον αυτόν τον καιρό βρίσκονται υπό διαρκή επιτήρηση, δεν έχουν χώρο ή χρόνο για τον εαυτό τους και αν προσπαθήσουν μόνα τους να ορίσουν το χρόνο τους και τις ασχολίες τους «συνετίζονται» αναλόγως. Έτσι λοιπόν μένουν 12 ώρες την εβδομάδα για να δημιουργήσουν την ατομική τους συνείδηση και προσωπικότητα. Φυσικά, τα παιδιά τρώνε, και αυτό απαιτεί κάποιο χρόνο, αλλά όχι πολύ αφού η παράδοση του οικογενειακού γεύματος αποτελεί πλέον παρελθόν. Εάν αφαιρέσουμε τις τρεις ώρες του φαγητού, έχουμε 9 ώρες ελεύθερου χρόνου για κάθε παιδί.
Δεν αρκεί. Έτσι δεν είναι; Όσο πιο πλούσιο είναι ένα παιδί τόσο λιγότερη τηλεόραση βλέπει.. Όμως ο χρόνος του είναι εξ' ίσου περιορισμένος εξ αιτίας μιας ευρύτερης γκάμας διασκεδάσεων και αναπόφευκτων δεσμεύσεων όπως τα ιδιαίτερα μαθήματα -που τελικά σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις τα έχει επιλέξει.
Όλα τα παραπάνω είναι, όλως παραδόξως, απλά ένας πιο εύσχημος τρόπος δημιουργίας εξαρτημένων ανθρώπων που δεν θα είναι ποτέ σε θέση να δώσουν νόημα και ουσία στις ζωές τους και να διασκεδάσουν πραγματικά. Αυτή η εξάρτηση και η έλλειψη στόχων έχει καταντήσει εθνική αρρώστια και κατά τη γνώμη μου γι' αυτό ευθύνονται η τηλεόραση και τα σχολεία.
Σκεφτείτε τα πράγματα που μας δολοφονούν ως έθνος: Τα ναρκωτικά, ο ανελέητος ανταγωνισμός, το σέξ ως μέσον αναψυχής, η πορνογραφία της βίας, ο τζόγος, το αλκοόλ και η χειρότερη πορνεία απ' όλες: Ζωές αφιερωμένες στην αγορά αγαθών -ο καταναλωτισμός ως φιλοσοφία και στάση ζωής. Σε όλα αυτά τα «ναρκωτικά» είναι εθισμένος ο εξαρτημένος άνθρωπος που κι αυτός με τη σειρά του είναι ένα μοιραίο προϊόν του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Θα ήθελα να σας μιλήσω για τις επιπτώσεις που έχει στα παιδιά το να τους αφαιρούμε όλο τους το χρόνο -χρόνος που τους είναι απαραίτητος για να μεγαλώσουν- και να τα εξαναγκάζουμε να ασχολούνται συνε χώς με γενικότητες. Οποιαδήποτε μεταρρύθμιση και να γίνει -που δεν θα συνοδεύεται από προσπάθεια να εξαλειφθούν αυτές οι συγκεκριμένες ασθένειες- θα είναι μια παρωδία.
  1. 1.Τα παιδιά που διδάσκω δείχνουν αδιαφορία για τον κόσμο των μεγάλων. Αυτό ανατρέπει την εμπειρία χιλιάδων ετών. Η στενή παρακολούθηση του τι σκοπεύουν να κάνουν οι μεγάλοι, ήταν πάντοτε η πιο συναρπαστική ασχολία για τη νεολαία. Όμως σήμερα κανένα παιδί δεν θέλει να μεγαλώσει -και ποιος μπορεί να το κατηγορήσει γι' αυτό; Εμείς είμαστε τα παιχνίδια τους.
  2. 2.Τα παιδιά που διδάσκω δεν έχουν καμιά περιέργεια για ό,τι συμβαίνει γύρω τους, και αν έχουν κάποια, αυτή είναι παροδική. Δεν μπορούν να συγκεντρωθούν για πολλή ώρα, ακόμα και στα πράγματα που τους αρέσουν. Μπορείτε να διακρίνετε τη σχέση ανάμεσα στο συνεχές χτύπημα του κουδουνιού και στην συνεχή αλλαγή αιθουσών διδασκαλίας με την έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης;
  3. 3.Τα παιδιά που διδάσκω δεν έχουν αίσθηση του μέλλοντος, την αίσθηση ότι το αύριο είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με το σήμερα. Ζουν σε ένα διαρκές παρόν. Η στιγμή την οποία ζουν είναι το όριο της συνειδητότητάς τους.
  4. 4.Τα παιδιά που διδάσκω είναι ανιστόρητα. Δεν έχουν συναίσθηση του τρόπου με τον οποίο το παρελθόν καθόρισε το παρόν διαμορφώνοντας τις αξίες τους και τις ζωές τους και περιορίζοντας τις επιλογές τους.
  5. 5.Τα παιδιά που διδάσκω είναι σκληρά στις σχέσεις τους με τα άλλα παιδιά. Δεν συμπάσχουν με την δυστυχία, γελούν με τις αδυναμίες των άλλων και νιώθουν περιφρόνηση για τους ανθρώπους που φαίνεται καθαρά ότι χρειάζονται βοήθεια.
  6. 6.Τα παιδιά που διδάσκω δεν ανοίγονται εύκολα και δεν είναι ειλικρινή στις σχέσεις τους. Έχουν μάθει να κρύβουν τον αληθινό εαυτό τους πίσω από ένα εξωτερικό προσωπείο που έχουν «συναρμολογήσει» με κομμάτια από χαρακτήρες και συμπεριφορές που έχουν δανειστεί από τα τηλεοπτικά τους πρότυπα ή έχουν δημιουργήσει μόνα τους για να ξεγελούν τους δάσκαλους τους. Επειδή δεν είναι αυτό που δείχνουν προς τα έξω, η μάσκα πέφτει όταν εκθέτουν τις εσώτερες πτυχές του εαυτού τους σε μια στενή σχέση. Γι' αυτό και τις αποφεύγουν.
7. Τα παιδιά που διδάσκω είναι υλιστές. Ακολουθούν το παράδειγμα των δασκάλων τους που «βαθμολογούν» τα πάντα με υλιστικά κριτήρια και τους τηλεοπτικούς αστέρες που ξεπουλούν ό,τι έχουν και δεν έχουν.
8. Τα παιδιά που διδάσκω είναι εξαρτημένα, παθητικά και φοβισμένα μπροστά στις νέες προκλήσεις. Αυτή η δειλία πολλές φορές εκδηλώνεται με έναν επιφανειακό «τσαμπουκά» ή θυμό ή επιθετικότητα, όμως κατά βάθος υπάρχει έλλειψη θάρρους.
Θα μπορούσα να απαριθμήσω κι άλλες καταστάσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν από μία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση αν θέλουμε να σταματήσουμε την κατρακυλά του έθνους μας, αλλά πιστεύω ότι μέχρι τώρα έχετε αντιληφθεί τις θέσεις μου, είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε. Αυτή την ασθένεια την έχει προκαλέσει ή το σχολείο ή η τηλεόραση ή και τα δύο μαζί. Είναι απλά θέμα αριθμητικής. Τα παιδιά τρώνε το χρόνο τους στην τηλεόραση και στο σχολείο. Αυτό είναι που κατέστρεψε την Αμερικανική οικογένεια. Η οικογένεια δεν είναι πλέον το σχολείο των παιδιών της.
Τι μπορεί να γίνει; Πρώτα απ' όλα χρειαζόμαστε έναν εφ' όλης της ύλης, αδιάκοπο, διάλογο σε εθνικό επίπεδο. Έναν διάλογο που θα γίνεται συνέχεια, κάθε μέρα, κάθε χρόνο. Πρέπει να του δοθεί τόση έμφαση, να διεξάγεται με τέτοια επιμονή που οι εφημερίδες και τα μέσα ενημέρωσης να αρχίσουν να τον βαριούνται -όπως βαριούνται κάθε τι που έχει διάρκεια. Πρέπει να διατυπώσουμε επιχειρήματα, να φωνάξουμε μέχρι να βρεθεί λύση για το ζήτημα των σχολείων ή να διαπιστώσουμε ότι η ζημιά είναι ανεπανόρθωτη. Εάν μπορέσουμε να το λύσουμε έχει καλώς. Αν όχι, τότε η επιτυχία της κατ' οίκον μόρφωσης ανοίγει έναν διαφορετικό και πολλά υποσχόμενο δρόμο.
Διοχετεύοντας τα χρήματα που ξοδεύονται για την μόρφωση των παιδιών, πίσω στην οικογένεια, πετυχαίνουμε μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Κάνουμε καλό και στην οικογένεια και στα παιδιά.
Η πραγματική μεταρρύθμιση είναι εφικτή. Δεν κοστίζει τίποτα. Πρέπει να επανεξετάσουμε τις θεμελιώδεις αρχές της εκπαίδευσης και να αποφασίσουμε τι θέλουμε να διδάξουμε στα παιδιά μας και γιατί. Εδώ και 140 χρόνια αυτό το έθνος προσπάθησε να επιβάλλει τους στόχους της εκπαίδευσης από ένα απρόσιτο κέντρο αποφάσεων, απαρτιζόμενο από «ειδικούς» -μια συγκεντρωτική ελίτ κοινωνικών καθοδηγητών. Όμως αυτό απέτυχε. Ούτε πρόκειται να πετύχει ποτέ. Είναι πρώτομεγέθης προδοσία του δημοκρατικού οράματος που καθιστούσε κάποτε αυτό το έθνος ένα ευγενές πείραμα.
Μπροστά στα μάτια μας διαδραματίστηκε η απόπειρα των Ρώσων να κυριαρχήσουν και να ελέγξουν την Ανατολική Ευρώπη. Η προσπάθεια μας να επιβάλουμε την δική μας κοινωνική ορθότητα, χρησιμοποιώντας σαν εργαλείο τα σχολεία, είναι εκ θεμελίων σαθρή και καταρρέει, αν και με πιο αργό και επώδυνο τρόπο. Δεν έχει φέρει αποτελέσματα γιατί οι θεμελιώδεις αρχές της είναι μηχανιστικές, απάνθρωπες και εχθρικές προς τις αρχές της οικογενειακής ζωής. Η μηχανιστική εκπαίδευση μπορεί να ελέγξει τις ανθρώπινες ζωές. Η πραγματικότητα όμως εκδικείται με φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας: Ναρκωτικά, βία, αυτοκαταστροφή, αδιαφορία και τα συμπτώματα που βλέπω στους μαθητές μου.
Είναι καιρός να ανατρέξουμε στο παρελθόν για να αποκτήσουμε ξανά μια λειτουργική εκπαιδευτική φιλοσοφία. Εκείνη που προτιμώ εγώ, είναι αυτή που εφάρμοζαν για χιλιάδες χρόνια οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης. Θεωρώ ότι λειτουργεί το ίδιο καλά και για τα φτωχά παιδιά και για τα πλούσια. Την χρησιμοποιώ όσο μπορώ στα πλαίσια της δικής μου διδασκαλίας -δηλαδή όσο μου αφήνουν περιθώρια οι κανονισμοί της υποχρεωτικής εκπαίδευσης.
Στον πυρήνα αυτού του ελιτιστικού εκπαιδευτικού συστήματος βρίσκεται η πίστη ότι η αυτογνωσία είναι η μοναδική βάση της πραγματικής γνώσης. Σε πολλές περιπτώσεις, και σε κάθε ηλικία, το παιδί καλείται να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα μόνο του. Χωρίς να το βοηθήσει κανείς. Μερικές φορές η δοκιμασία αυτή είναι επικίνδυνη, όπως το να καλπάσει πάνω σ' ένα άλογο ή να το κάνει να πηδήξει, αλλά αυτή βέβαια, είναι μια δοκιμασία που ξεπερνούν με επιτυχία πριν να συμπληρώσουν τα δέκα τους, χιλιάδες παιδιά κοινωνικά επιφανών οικογενειών. Μπορείτε να φανταστείτε ένα παιδί που έχει ξεπεράσει μόνο του ένα τέτοιο πρόβλημα να μην έχει την πεποίθηση ότι μπορεί να τα βγάλει πέρα με οτιδήποτε καταπιαστεί;
Μερικές φορές το πρόβλημα είναι να δαμάσεις τη μοναξιά, όπως έκανε ο Θορώ (Thoreau) στη λίμνη Γουόλντεν.
Ένας πρώην μαθητής μου, ο Ρόλαντ Λεγκιάρντι-Λάουρα (Roland Legiardi-Laura), αν και οι γονείς του είχαν πεθάνει και ο ίδιος δεν είχε κληρονομήσει τίποτα, διέσχισε τις Ηνωμένες Πολιτείες μόνος του, με ποδήλατο. Δεν είχε μπει ακόμα ούτε καν στην εφηβεία. Αρα δεν μας προξενεί καμία έκπληξη που όταν πια έγινε άντρας γύρισε ένα φιλμ για τη Νικαράγουα και κέρδισε ένα διεθνές βραβείο -αν και η κανονική του δουλειά ήταν ξυλουργός. Αυτό που κάνουμε τώρα, είναι να αφαιρούμε από τα παιδιά το ζωτικό χρόνο που τους είναι απαραίτητος για να αποκτήσουν αυτογνωσία. Αυτό πρέπει να σταματήσει.
Πρέπει να βρούμε εκπαιδευτικές διαδικασίες για να κερδίσουν τα παιδιά τον χαμένο τους χρόνο. Πρέπει να δείχνουμε εμπιστοσύνη στα παιδιά, από την πολύ μικρή τους ηλικία, αναθέτοντας τους ανεξάρτητες εργασίες, που θα μπορούν ίσως να έχουν προκαθοριστεί από τα σχολεία τους, αλλά θα γίνονται εκτός των σχολικών κτιρίων. Πρέπει να φτιάξουμε ένα πρόγραμμα σπουδών όπου το κάθε παιδί θα έχει την ευκαιρία να αναπτύξει τα στοιχεία της προσωπικότητας του που είναι μοναδικά και να μάθει να στηρίζεται στις δυνάμεις του.
Λίγο καιρό πριν, έστειλα με ένα λεωφορείο (δίνοντας τους 70 δολάρια) ένα δωδεκάχρονο κορίτσι και τη μητέρα του -που δεν μιλάει αγγλικά- στην ακτή του Νιου Τζέρσι. Εκεί το κορίτσι γευμάτισε με τον διοικητή του αστυνομικού τμήματος του Σι Μπράϊτ (Sea Bright) και του ζήτησε συγγνώμη γιατί είχε ρυπάνει την παραλία, πετώντας ένα άδειο κουτί αναψυκτικού. Γι' αυτή τη δημόσια παραδοχή του λάθους της, είχα κανονίσει να ανταμειφθεί το κορίτσι με το να «προσληφθεί» για μια ημέρα από την αστυνομία και να βοηθά στις μικροϋποθέσεις. Λίγες μέρες αργότερα, άλλοι δύο δωδεκάχρονοι μαθητές μου ταξίδεψαν μόνοι τους από το Χάρλεμ μέχρι την 31 η οδό Γουέστ (West 31 st Street), όπου δούλεψαν ως βοηθοί στην έκδοση μιας εφημερίδας. Την επόμενη εβδομάδα, τρεις από τους μαθητές μου θα βρεθούν στους βάλτους του Νιου Τζέρσι, και θα παρατηρούν το πώς σκέφτεται και δρα ένας πρόεδρος μεταφορικής εταιρίας όταν στέλνει τριαξονικά φορτηγά στο Ντάλας, το Σικάγο και το Λος Αντζελες.
Αυτά είναι «παιδιά θαύματα» που έχουν ενταχθεί σ' ένα «ειδικό» πρόγραμμα; Όχι. Απλώς είναι καλά παιδιά από το κεντρικό Χάρλεμ, έξυπνα και ζωντανά, που είχαν όμως τόσο κακή εκπαίδευση που τα περισσότερα απ' αυτά όταν ήλθαν σ' εμένα δεν ήξεραν καλά -καλά να προσθέτουν και να αφαιρούν. Κανένα απ' αυτά δεν ήξερε ούτε καν πόσο πληθυσμό έχει η Νέα Υόρκη, ή την απόσταση της Ν. Υόρκης από την Καλιφόρνια.
Πρέπει αυτό να με ανησυχεί; Μα φυσικά και πρέπει. Είμαι όμως σίγουρος ότι αν αποκτήσουν γνώση του εαυτού τους, θα μπορέσουν και να διδάξουν τον εαυτό τους, γιατί μόνο αυτού του είδους η γνώση έχει δια χρονική αξία. Πρέπει να δώσουμε στα παιδιά ελεύθερο χρόνο. Τώρα! Αυτό είναι το κλειδί της αυτογνωσίας τους. Πρέπει να τους φέρουμε σε επαφή με τον πραγματικό κόσμο όσο πιο γρήγορα μπορούμε, έτσι ώστε ο ελεύθερος χρόνος τους να μην ξοδεύεται σε αοριστίες και αφηρημένα πράγματα. Αυτό είναι κατεπείγουσα προτεραιότητα. Χρειάζεται δραστική παρέμβαση για να διορθωθούν τα λάθη. Τα παιδιά μας πεθαίνουν στα σχολεία σαν τις μύγες. Είτε καλό είτε κακό, το σχολείο παραμένει το ίδιο: Άσχετο με την πραγματική ζωή.
Τι άλλο χρειάζεται μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση; Να παύσει να είναι ένα παράσιτο στην κοινωνία που εργάζεται. Πρέπει να κάνουμε την κοινωνική εργασία μέρος της εκπαίδευσης. Είναι ο πιο γρήγορος τρόπος για να μάθουμε τα παιδιά μας να είναι υπεύθυνα.
Επί πέντε χρόνια διηύθυνα ένα «αντάρτικο» σχολικό πρόγραμμα. Κάθε παιδί, πλούσιο ή φτωχό, έξυπνο ή όχι, έπρεπε να συμπληρώσει μέσα σ' ένα χρόνο 320 ώρες σκληρής κοινωνικής εργασίας. Πολλά από αυτά τα παιδιά, χρόνια αργότερα, ήλθαν σ' εμένα και μου είπαν ότι αυτή η εμπειρία άλλαξε τη ζωή τους, ότι τους έμαθε να βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, και τους βοήθησε να επανεξετάσουν τους στόχους και τις αξίες τους. Αυτό συνέβη στα 13 τους χρόνια, όταν ήταν στο πειραματικό σχολείο. Αυτό πέτυχε, γιατί στην πλούσια περιοχή που βρισκόταν το σχολείο μου, επικρατούσε χάος. Όταν αποκαταστάθηκε η «τάξη» το πρόγραμμα μου σταμάτησε. Ήταν περισσότερο επιτυχημένο και ανέξοδο απ' ότι έπρεπε για να το αφήσουν να λειτουργεί. Αποδεικνύαμε τα ακριβά και ελιτίστικα προγράμματα σκάρτα. Σε αυτή την πόλη δεν υπάρχει έλλειψη προβλημάτων. Τα παιδιά μπορούν να βοηθήσουν να λυθούν αυτά τα προβλήματα. Σε αντάλλαγμα θα κερδίσουν την προσοχή και τον σεβασμό των μεγάλων. Αυτό είναι καλό και γι' αυτά και για εμάς τους υπολοίπους.
Ανεξάρτητη μελέτη, κοινωνική εργασία, εναλλαγές εμπειριών, ελεύθερος χρόνος και ενδοσκόπηση. Αυτές είναι πολλές και διαφορετικές μαθητείες. Είναι εφικτές, φθηνές και αποτελεσματικές μέθοδοι για το ξεκίνημα μιας αληθινής αναμόρφωσης των σχολείων. Καμία όμως μεταρρύθμιση μεγάλης κλίμακας δεν πρόκειται να επανορθώσει το κακό που έχει γίνει στα παιδιά μας και στην κοινωνία, αν δεν συμπεριλάβουμε και την οικογένεια στο βασικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα.
Οι Σουηδοί το έχουν καταλάβει αυτό από το 1976 και εγκατέλειψαν το σύστημα της υιοθεσίας ανεπιθύμητων στους γονείς τους παιδιών. Αντί γι' αυτό ξοδεύουν τις ώρες τους και τον εθνικό τους πλούτο ενισχύοντας τον θεσμό της οικογένειας, ώστε τα παιδιά που γεννιούνται να μην εγκαταλείπονται από τους γονείς τους. Μείωσαν τον αριθμό των ανεπιθύμητων γεννήσεων. Από 6000 το 1976 σε 15 το 1986. Οπότε κάτι μπορεί να γίνει. Οι Σουηδοί κουράστηκαν να πληρώνουν τα σπασμένα από τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και αποφάσισαν να κάνουν κάτι. Άρα κι εμείς μπορούμε να κάνουμε κάτι.
Η οικογένεια είναι η κινητήρια δύναμη της εκπαίδευσης. Αν χρησιμοποιούμε τα σχολεία για να απομακρύνουνε τα παιδιά από τους γονείς τους, θα εξακολουθήσουμε να βλέπουμε το τρομακτικό θέαμα που βλέπου με σήμερα. Αυτή ήταν η βασική λειτουργία των σχολείων από το 1650, τότε που ο Τζον Κόττον (John Cotton) ανακοίνωσε ότι αυτός ήταν ο κύριος στόχος των σχολείων της αποικίας Μπέϊ (Bay), και ο Χόρας Μαν (Horace Mann) το 1850 το ανακοίνωσε σαν σκοπό των σχολείων της Μασαχουσέτης.
Η βάση κάθε καλής ζωής είναι το πρόγραμμα μαθημάτων της οικογένειας. Απομακρυνθήκαμε απ' αυτό το πρόγραμμα. Καιρός είναι να επιστρέψουμε. Ο μοναδικός δρόμος για την επιστροφή σε μια υγιή Παιδεία είναι να αναλάβουμε πρωτοβουλίες για να απελευθερώσου με την οικογενειακή ζωή από την ασφυκτική μέγγενη των εκπαιδευτικών οργανισμών. Να ενθαρρύνουμε, την ώρα του σχολείου, την συνάντηση γονιών και μαθητών. Έτσι θα σφυρηλατηθούν ισχυροί οικογενεια κοί δεσμοί. Αυτό είχα στο μυαλό μου όταν έστειλα το κορίτσι και τη μητέρα του στην ακτή του Ν. Τζέρσι για να συναντήσουν τον διοικητή του αστυνομικού τμήματος.
Έχω πολλές ιδέες για τη δημιουργία ενός οικογενειακού προγράμματος μαθημάτων, και είμαι βέβαιος ότι και εσείς μπορείτε -αν το σκεφτείτε καλά- να προτείνετε πολλά. Το μεγαλύτερο εμπόδιο για μια πλήρη αναθεώρηση της εκπαίδευσης είναι τα μεγάλα συμφέροντα που έχουν επενδύσει κεφάλαια στο τωρινό εκπαιδευτικό σύστημα, και δεν επιθυμούν να αλλάξει -όσο κι αν υποστηρίζουν το αντίθετο.
Πρέπει να απαιτήσουμε να ακουστούν νέες ιδέες. Οι δικές μου και οι δικές σας. Έχουμε χορτάσει από τις απόψεις των «ειδικών» της τηλεόρασης και των εφημερίδων. Τώρα απαιτείται ένας ανοιχτός διάλογος. Φτάνουν πια οι γνώμες των ειδικών. Οι ειδικοί δεν εξέφρασαν ποτέ σωστή άποψη για την εκπαίδευση. Οι λύσεις τους είναι δαπανηρές. Εξυπηρετούν μόνο τους εαυτούς τους και ευνοούν τον συγκεντρωτισμό. Φτάνει πια! Καιρός να επιστρέψουμε στην δημοκρατία, στον σεβασμό του ατόμου, και την οικογένεια.
Είπα ό,τι είχα να πω. Σας ευχαριστώ.
Τ.Γ. Περιοδικό HOPE

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 6ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ



ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ   ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ        (Π.Ε.Σ.ΕΚ)     
                                                                                                                                             ΑΘΗΝΑ 3 ΝΟΕ. 2013
        Σχετικά με την απεργία  της   6ης   Νοεμβρίου  2013
·         Εδώ και 8 εβδομάδες  απεργούν οι  διοικητικοί υπάλληλοι των Πανεπιστημίων, γιατί αρνήθηκαν να υπογράψουν την καταδίκη τους , να κάνουν δηλ. χαρακίρι  με την αυτοαξιολόγηση ,όπως απαιτεί ο πανεπιστημιακός υπουργός παιδείας που ανέλαβε  το υπουργείο με σκοπό  να διαλύσει τη δημόσια εκπαίδευση.
·         Πριν από τους διοικητικούς των Πανεπιστημίων, απήργησαν οι Γιατροί, οι ΟΤΑ, οι καθηγητές, το Μετρό, οι ναυτεργάτες, οι εργαζόμενοι στην «Ελληνική Χαλυβουργία», οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ που συνεχίζουν ακόμη, συμπληρώνοντας αυτές τις ημέρες 5 μήνες  απεργίας. Μόνοι και έρημοι. Αυτό αποφάσισαν  ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ.  Όταν η κυβέρνηση έχει γυρίσει τους εργαζόμενους στον 19ο αιώνα, όταν η ανεργία έχει ξεπεράσει το 30%, όταν  οι μισθοί και οι συντάξεις δε φτάνουν ούτε για φαγητό, όταν τα χαράτσια  έχουν εξαντλήσει το λαό και ετοιμάζονται κυβέρνηση και τρόικα να κατάσχουν σπίτια, αγροτική περιουσία,  ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ προκηρύσσουν άλλη μία 24ωρη απεργία για τις 6 Νοε. Και είμαστε βέβαιοι ότι θα ακολουθήσει και άλλη με την κατάθεση του προϋπολογισμού.
·         Μια τέτοια τακτική  απεργιών οδηγεί τους εργαζόμενους από ήττα σε ήττα. Εδώ και τρία χρόνια επικρατεί κατακερματισμός  δυνάμεων και ποτέ δεν μπήκε από ΑΔΕΔΥ- ΓΣΕΕ στο τραπέζι μία ενιαία απεργία διαρκείας όλων των εργαζομένων για ανατροπή της πολιτικής. Κανένας κλάδος δεν υποστηρίχθηκε, όταν κατέφυγε μόνος σε απεργία διαρκείας. 9 μήνες έδιναν τη μάχη οι εργαζόμενοι στην «Ελληνική Χαλυβουργία» χωρίς μία επίσκεψη από ΓΣΕΕ. Και τώρα οι διοικητικοί των Πανεπιστημίων απεργούν, χωρίς καμία απεργία συμπαράστασης. Οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της αδιαφορίας του συνδικαλιστικού κατεστημένου: Θα μπορούσε να είχε μετατρέψει την ΕΡΤ  σε κέντρο αγώνα, σε ένα σύγχρονο Πολυτεχνείο. Ο κατακερματισμός δυνάμεων και ο κοινωνικός αυτοματισμός που επικράτησε τελικά, έδωσαν χέρι βοήθειας στην κυβέρνηση να περάσει τα μνημόνια και να δίνει το δικαίωμα στον Κυριάκο Μητσοτάκη να δηλώνει πρόσφατα περιχαρής στις Βρυξέλλες ότι η κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζει αντιδράσεις «γιατί τα συνδικάτα είναι εμφανώς αδυνατισμένα», «ότι συνεχίζουν να υπάρχουν θύλακες αντίστασης, αλλά οι νέοι εργαζόμενοι που μπήκαν στο δημόσιο  με αυστηρές διαδικασίες υποστηρίζουν την κυβέρνηση».
·         Όταν ο κοινωνικός  αυτοματισμός βαθαίνει παρά τις τόσες  απολύσεις και διαθεσιμότητες, παρά τη ληστρική φορολόγηση, όταν οι αγώνες είναι ακόμη ασυντόνιστοι, όταν  στους εργαζόμενους έχει ενσκήψει ο φόβος της απόλυσης και αισθάνονται ότι δεν μπορούν να νικήσουν, όταν όλοι περιμένουν το πλήρωμα του χρόνου, για να πέσει η κυβέρνηση, τί μπορεί να προσφέρει μία ακόμη  24ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ;
·         Παρά τις ενστάσεις που έχουμε ως σωματείο, παρά την πίκρα που δοκιμάσαμε και δοκιμάζουμε, γιατί βλέπουμε τους μάχιμους καθηγητές να υφίστανται τα μύρια δεινά μετά τη λήξη της απεργίας τους και να μην μπορούν να αντιδράσουν, θα κατέβουμε στην απεργία με το πανό μας, για να συμπαρασταθούμε στους διοικητικούς των πανεπιστημίων που μόνοι και έρημοι αρνούνται να οδηγηθούν σαν πρόβατα σε σφαγή  αυτοαξιολογούμενοι, όπως τους καλεί ο «πανεπιστημιακός δάσκαλος» Υπουργός παιδείας. Θα κατέβουμε, για να συμπαρασταθούμε στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, που με μια μέρα απεργία παίζουν το κεφάλι τους. Θα κατέβουμε, για να ενώσουμε τη  φωνή μας με όσα συνδικάτα πιστεύουν ότι ο αγώνας αυτή την εποχή πρέπει να στοχεύει στην ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης και της τρόικας.  Και του συνδικαλιστικού κατεστημένου.

   Προσυγκέντρωση  στο Πολυτεχνείο ,Τετάρτη,  6/11,    11.00π.μ     

                       Για το  Δ.Σ  της  Π.Ε.Σ.ΕΚ

            Ο πρόεδρος                                Η  Γ. Γραμματέας

      Τάσος Σταυρόπουλος                      Πόπη Μαζοκόπου

                  http://syntaxekpedeftikoi.blogspot.com
                    mail:  syntaxekpedeftikoi@gmail.com