Α, όλα κι όλα. Το κεφάλαιο μπορεί να μην έχει πατρίδα,
αλλά όποτε χρειάζεται, το ίδιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι θυμούνται τη
λέξη, όπως και τα παράγωγα της. Ο κατά Στουρνάρα «πατριωτισμός» υπαγορεύει
μεταξύ άλλων το συμβιβασμό μας με την ιδέα ότι τα μεν εναπομείναντα
αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων θα «κουρευτούν» με ...την ψιλή, «γουλί»,
οι δε μελλοντικές συντάξεις θα περιορίζονται σε κάτι «ψιλά» που είναι αμφίβολο
ανθασυνιστούν επαρκή επιδόματα κηδείας.
Μέχρι χθες ζητούσαν να δεχθούμε όλα όσα θα διαμόρφωναν
ένα, ταπεινό μεν, πλην «βιώσιμο» ασφαλιστικό σύστημα, προβάλλοντας τη λογική
«από ολότελα, καλή κι η Παναγιώται-να», Μας το ζητούσαν στο όνομα της «υπευθυνότητας»,
της «ωριμότητας» και «ρεαλισμού». Τώρα επιστρατεύεται ο -πιο βαρύγδουπος-«πατριωτισμός».
Γιατί; Διότι, απλούστατα, με την επικείμενη ολοκληρωτική «αποψίλωση» των
αποθεματικών των ταμείων, η ιερή αγελάδα Παναγιώταινα δεν θα βγάζει σταγόνα γάλακτος.
Οι άνθρωποι αμπαλάρουν σε «πατριωτικές» φανφάρες την ομολογία τους. Είναι, ήδη,
σαν να το διακηρύττουν: «Γλυκός και τιμημένος ο θάνατος -κάθε περίθαλψης και
σύνταξης- για την πατρίδα».
Παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του Κέ-νεντι,
φθάνουμε στο σημερινό... δόγμα Στουρνάρα: «Μη ρωτάς τι κάνει για σένα το ασφαλιστικό
σου ταμείο, σκέψου τι κάνεις εσύ για να "."..κάνουν καλό ταμείο οι
τραπεζίτες».
Με αιχμή τα μνημόνια, ο ολοκληρωτικός
καπιταλισμός απειλεί να αποτελειώσει οτιδήποτε άφησαν όρθιο -εν προκειμένω
στα ασφαλιστικά ταμεία- κατά τις περασμένες δεκαετίες οι «πατριωτισμοί» των
αντίστοιχων παλιών εποχών. Στη δεκαετία του 1950, πλάι στην πολιτική
«εθνικοφροσύνη» ανθούσε -πιο διακριτικά κι αθόρυβα, είναι αλήθεια- ο
οικονομικός «πατριωτισμός», που επέβαλε μεταξύ άλλων τον…εγκλεισμό των
αποθεματικών των ταμείων σε ειδικούς, άτοκους (κι αργότερα ...σχεδόν άτοκους)
λογαριασμούς της Τράπεζας της Ελλάδας. Μέσω αυτών των λογαριασμών γινόταν
διαρκής μετάγγιση χρήματος «δια την ανάπτυ-ξιν». Εν ολίγοις, χρηματοδοτούνταν
επιχειρηματίες ...ίνα τελεσθή το ύψιστο «πατριωτικό» καθήκον, τα αποτελέσματα
του οποίου αποτυπώθηκαν σε ένα σκωπτικό -μη... πατριωτικό, εικάζουμε ---
απόφθεγμα: «Ελλάς είναι η χώρα των πλουσίων βιομηχάνων και των πτωχών βιομηχανιών».
Η ...πατριωτική αυτή αφαίμαξη, μέσω των «παγωμένων
πιστώσεων», διήρκεσε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80. Ενδεικτικά
αναφέρουμε ότι το επιτόκιο καταθέσεων ήταν 4,5% το 1965 και 9,58% το 1975. Ανυποψίαστοι
οι ασφαλισμένοι εκείνων των εποχών, δεν είχαν την ευκαιρία να ριγήσουν από
υπερηφάνεια... Δεν έμαθαν ότι η πατριωτική -έστω και ακούσια- προσφορά τους
πρόλαβε να φθάσει τα 25 τρισεκατομμύρια δραχμές, μέχρι τη στιγμή που ο Α.
Παπανδρέου αποφάσισε να τροποποιήσει τα πράγματα: Τα χρήματα των ταμείων
παρέμειναν δεσμευμένα, αλλά τοκίζονταν με 14%. Υπήρχε βεβαίως απόκλιση από το
επίπεδο των επιτοκίων καταθέσεων, τα οποία κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας
του '80 «έτρεξαν» με ρυθμούς 15,5% έως 17,33%, αλλά επρόκειτο αν μη τι άλλο για
ανάσχεση της ακατάσχετης αιμορραγίας. Μέχρι που κατέφθασε ο ...πατριωτικός νεοφιλελευθερισμός
του Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος θεσμοθέτησε την τοποθέτηση του 20% των αποθεματικών
των ταμείων σε τραπεζικά παράγωγα. Κι άνοιξε η μεγάλη πόρτα...
Το '95 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, σε «πατριωτική»
σύμπνοια με τη ΝΔ, θεσμοθέτησε τη σύμφυση των ταμείων με τις τράπεζες, που
αναλάμβαναν ρόλο συμβούλου. Έλα όμως που «η γραμμή Σημίτη χωρίς Σημίτη» (όπως
είχε χαρακτηριστεί η πολιτική του ΠΑΣΟΚτο 1994-96) δεν θα μπορούσε να είναι
τόσο ...αυθεντική, όσο επί των κατοπινών ημερών του «γκου-ρού» του «εκσυγχρονισμού»...
Ο Κ. Σημίτης το 1999 όρισε σε 23% το ποσοστό των αποθεματικών που θα
τζογάρονταν στη Σοφοκλέους, σε μία εποχή στην οποία -διόλου τυχαίο- είχε
σχεδόν ολοκληρωθεί μια «παράπλευρη», διπλή διαδικασία: Αφενός η εμβάθυνση κι
επέκταση της ιδιωτικοποίησης του χρηματοπιστωτικού τομέα κι αφετέρου η
αναγωγή του -μαζί με το Χρηματιστήριο- σε «ατμομηχανή» της οικονομίας.
Γίνεται όμως ...πατριωτισμός χωρίς θυσίες και θυσίες δίχως
αίμα; Στην τριετία 1999-2002 τα ταμεία έχασαν χρήμα αντίστοιχο των 3,5 δισεκατομμυρίων
ευρώ. Κιοτεύουν οι «πατριώτες» βλέποντας το αίμα; Κάθε άλλο, ιδίως εάν το αίμα
δεν είναι δικό τους. Προτού παραδώσει την εξουσία, το 2003, ο «Μητσοτάκης της
Κεντροαριστεράς», ο κ. καθηγητής, πρόλαβε να ανοίξει το δρόμο, ώστε να επενδύονται
τα αποθεματικά των ταμείων σε χρηματιστηριακά παράγωγα υψηλού ρίσκου. Τα
υπόλοιπα μοιάζουν νωπά (δομημένα ομόλογα) ή και σχεδόν χθεσινά (συνέπειες του
Ρ5Ι).
«Πατριωτική» ανάγκη, φυσικά, ήταν -και είναι- η μαύρη
εργασία, το «ελεύθερο» των εργοδοτών να μην καταβάλουν ασφαλιστικές εισφορές, η
...κανονική μείωση αυτών των εισφορών κ.λπ. κ.λπ. Καμία θυσία όμως δεν είναι
αρκετή, ώσπου η πατρίδα να σωθεί...
Ο Στουρνάρας αναλαμβάνει καθήκοντα ενός κάπως ...αλλόκοτου
Κολοκοτρώνη: Στρα-τολογεί «προσκυνημένους» και κραυγάζει «φωτιά και τσεκούρι
στους ασφαλισμένους»! Κάτι δείχνει, αλλά ...προς τον ουρανό: Το δάχτυλο του
πατριδο-γιάπη στέκεται όρθιο κι είναι το μεσαίο... Μας λέει ξεκάθαρα ότι στην
πατρίδα, την οποία πλάθει η τρόικα εσωτερικού, οι ζωές μας είναι κάτι λιγότερο
κι από αναλώσιμες - σχεδόν περιττές. Σαφέστερα δεν γίνεται το πουν...
ΔΙΟΝΥΣΗΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΣ